Hafðu samband: 520 4000 [email protected]

Tryggðapantarnir

Komdu og skoðaðu' í kistuna mína,
í kössum og handröðum á ég þar nóg,
sem mér hafa gefið í minningu sína,
meyjarnar allar, sem brugðust mér þó,
í handröðum þessum ég hitt og þetta á,
sem heldur en ekki er fróðlegt að sjá.

Rósaklút þennan hún Guðrún mín gaf mér,
það gekk allt í spaugi í rökkrinu þá.
Seinna dró gleðina' og gamanið af mér.
Ég grét eins og krakki, þá hana ég sá
vefja' að sér beykirinn, þörf var mér þá
að þurrka' af mér skælurnar klútgreyinu á

Hildur mín gaf mér nú hringinn þann arna
er hringar sig líkt eins og ormur að sjá.
Hann er sem eilífðin, horfðu´á að tarna!
En hvað löng varð eilífðin? Mánuði þrjá!
Sitthvað ég líkt með þeim síðar meir fann,
sú kunni að snúa sér rétt eins og hann.

Þarna hef ég undur af öðru eins maður!
Önnum og Gunnum og Kristínum frá.
Það er til vonar ég væri' ekki glaður.
En ég verð aldrei hnugginn og það muntu sjá
að enn hafa stúlkurnar mætur á mér
mun ég þó fyrst um sinn trúa' þeim ver.

þýðing Páls Ólafssonar á ljóði Erik Bögh